Pregon 1950 Imprimir

  
En la distancia  
  
Por José Luis Bugallal – Libro Pregón de 1.950  
Las Semanas Santas de mi recuerdo no pasan de cuatro: la de La Coruña — la más  familiar —, la de Madrid — la más solemne —, la de Bilbao — entre humos y nieblas — y la de mi invierno, ya distante, en los Alpes suizos: Semana Santa, ésta, sin ostentaciones litúrgicas y procesionales pero sentida con la intimidad de un español expatriado. No conozco, por tanto, las Semanas Santas andaluzas, tan celebradas — acaso las más fastuosas del mundo — ni conozco siquiera las tan cercanas de las ciudades y villas de mi re­gión..
Y así, hace tan sólo un par de años, surgió pujante la Hermandad del Prendimiento, formada por estudiantes y empleados, como filial de aquella Cofradía del Stmo.Cristo de la Piedad..Pero me consta — y debo la certidumbre a la gen­tileza de ilustres vivarienses amigos míos — que no hay en Galicia solemnidades conmemorativas de la Pasión y muer­te del Señor capaces de alcanzar el esplendor de las que año tras año, y cada año con superada brillantez, se cele­bran en la ciudad que refleja su caserío en las aguas del Landro.

De las ceremonias de Sevilla, Málaga, Córdoba, Granada, tengo la impresión que el ensayo, la novela y el cinematógrafo han venido grabando en mi mente. jTantas son las plumas ilustres que se han dejado seducir por el ambiente y por el tema I ... De los ritos vivarienses apenas si tengo — apenas si tiene nadie que no los haya vivido — la sensación que anualmente me ofrecen estos folletos que, con loable acierto, publica la Cofradía del Santísimo Cristo de la Piedad.

Sólo, pues, a través de sus páginas me es dable imaginarme, vagamente, el encanto de los desfiles proce­sionales, en la noche, por las tortuosas rúas y las plazue­las de Vivero, donde — pueblo gallego, al fin — , lejos de la algarabía y el pintoresquismo meridionales, resplande­cen, tan sólo, la luz exterior de los cirios y la luz interior de la piedad.
   
Me seduce, como español, la Semana Santa de Sevilla.

Me atrae, como católico, la Semana Santa de Vivero

No quisiera morirme sin vivir una y otra: la Se­mana Santa sevillana, para llenarme de España; la Sema­na Santa vivariense, para henchirme de Dios.
 
  
A Semán Santa en Viveiro
Por Ramón Otero Pedrayo – Libro Pregón de 1.950
Noutro tempo as rúas d'Ourense tamén gardaban fermosos — Cruz do Pantrigo, Laxiñas, Alba,    Fontaiña — e Barreira viña o San Xoán lindo consolo e co lucir do do nos cotos do Montalegre e  Santa Ladaíña facíase na Praza Maior o Encuentro.

Maxino e lembro o Ourense da miña nenez, asustados os nenos e os páxaros por o bruído xordo e tris-teiro das trécolas, pensando na cidade galega, Viveiro, que ainda ergue na praza o emordante Gólgota e representa nas rúas a dramática da Pasión cada primaveira nova pros curazós sinxelos pois nin a lus doncel refrexada nos espellos do mar e do Landro aturan sen bágoas o crime legalista da so­berbia human nin as yalmas son ainda atal negras pra non se doer dos encetadores dentes do remordimento por a culpa de todos.

Tiña de ser a feitiña cuncha do mar, o remallete das froles do val, o inxerte ditosa das belezas da onda e do chán a que chorara por todas as outras vilas e tivera a honra representar dend'o «Soli Deo honor et gloria» da manan dos Ramos deica o tremendo pecharse de lousa do serán do Viernes Santo... Foron sempre as fermosas as primeiras no sacrifizo e no lembrar.

jCampaíñas de Santa María, a insine maosazga, a fidalga eirexa de romanceo e romántico cerne e gromo, do San Francisco latexante de sóidas e arelanzas, de Val-defroles madrugueiras ca lúa inda desperta freiriña do ceo, do San Roque afeito as larganzas do mar. Na mañán dos Ramos badelan aixiña, en ledo concertó, e querense abouxar e abouxar as xentes pra esquencer o dito das Profecías
e enzoar que a Realeza de Christo na tierra vai ser nos cu-
razós raiz pra ¡sempre e as ulives e loureiros n'han ter
enxamais as folliñas muchas.         

  Despoixa, conforme a primaveíra esmalta os cotos e o salayo do mar fáise doce, as horas da Pasión afondan os horizontes das yalmas, o tempo da historia dos homes é apenas o pábilo fumoso d'un cirio do tenebrario, dos outos luceiros — o velamen das Tres Marías cecáis se deite co vento mareiro — figura descer un ayiso e unha queixa: non vos durmades, non é noite de pechar os ollos. . .

Todos os lirios da luzada agardan por o drama do Encuentro na praza, e as nubes do serán deteñénse no seu bogar acendendo purpuras na hora do Enterro.

  Xentes do mar, e da campia, da cidade e das al­deas alentan en Viveiro a sua Xerusalén grazas a función antisa da Semán Santa. Todo curazón human leva en sí, confesada ou non, unha Xerusalén, unha Roma e unha Compostela.

  Ista funzón ten entre putras escelenzas a de nos alonxar por algún tempo do fadalismo da natureza. E asin no are'a loira da praya figurase recoñecer o siñal do andar de Xesús, e calquer arboredo semella Horto das Uliveiras.

O Evanxeo é o soio libro que di o mesmo en to­das as limfoas. Non pode perder na tradución. En calquer fala, todas son obra divina, fala a Ley de Gracia.

Igual acontece cas imaxes da Semán Santa can­do pasan, e se moven, e nos seos movimentos van fiando os momentos mais grandes da historia das yalmas.

E no esceario de Viveiro semella mas fonda a Pasión representada por ser o tributo, o remordimiento e .o amor da mafiña e do val conxugados nos desposorios da beleza por os ancles da ponte.