Algunos cofrades lloraban la noche del Jueves Santo, en los claustros de San Francisco, al ver que la lluvia no cesaba y los pasos no podían salir. Todo estaba listo, igual que el Viernes Santo, pero el refrán popular de Viveiro que vaticina una Semana Santa «na casa» cuando el carnaval se celebra «na praza» se cumplió, para decepción de todos. La lluvia frustró un año de trabajo, más arduo en las últimas semanas, y la ilusión de miles de personas, tanto los cofrades, implicados en el desarrollo de las procesiones, como la multitud de visitantes y los propios vecinos. Solo se salvó el nuevo desfile del Jueves Santo, la Procesión Penitencial de la Redención, organizada por la Confraría de A Misericordia.

Los llevadores y el resto de participantes permanecieron en vilo hasta el último momento. «Creíamos que iba a seguir lloviendo, pero escampó..., cuando bajábamos desde Santa María cayeron unas gotas y nos asustamos, pero no fue a más», comentó uno de los cofrades. El público se arremolinó en torno al puente de A Misericordia, en la plaza de Santa María y en el entorno de la puerta de Carlos V. Querían ver las imágenes: el Ecce-Homo de A Misericordia (algunas hermanas del convento de las Concepcionistas, donde se situó la estación de penitencia, no conocían esta talla) y Nuestra Señora de la Clemencia. Los romanos del colectivo lucense Cohors III Lucensium acompañaron la marcha, que culminó cerca de las tres de la madrugada.

La portavoz de la Xunta de Cofradías, María del Carmen López, Chipe, constató «lo difícil que es tomar la decisión de suspender una procesión, pero hay que hacerlo por el bien del patrimonio». Cientos de personas tuvieron la oportunidad de contemplar las imágenes y los pasos en la carpa museo ubicada junto a San Francisco. Ayer sí se pudo celebrar la procesión de la Esperanza de la Resurrección, de la Hermandad de Mujeres de la Santa Cruz. En Mondoñedo algunos desfiles se hicieron por el interior de la catedral; la lluvia también frustró actos en San Martiño de Mondoñedo (Foz), Burela y Ribadeo.

http://www.lavozdegalicia.es/amarina/2011/04/24/0003_201104X24C3991.htm

Mañana continúa la colección de la Semana Santa de La Voz

Las figuras han tenido un acogida excepcional entre los lectores

Autor: S.C La Voz de Galicia Viveiro 24/04/2011

Alejandro Quelle Soto (Viveiro, 1981) apuntouse ao módulo de ebanistería da escola obradoiro de Chavín. Polas mañás aprendía a manipular a madeira e polas tardes cursaba COU (o actual segundo de Bacharelato) no IES Monte Castelo de Burela. Cando rematou a escola taller matriculouse na Escola de Arte e Superior de Deseño Ramón Falcón de Lugo, no ciclo superior de artes aplicadas á madeira, hoxe desaparecido. «Non sabía nin que existía, vino en A Coruña cando me ía inscribir alí», conta. Superou a proba de acceso e completou así formación académica.

Pero o mestre de Alejandro foi Juan Fernández Rivera, O Goio, profesor na escola obradoiro de Chavín. «Era mestre tallista, o mellor que levo coñecido en toda Galicia, este pobo (Viveiro) non sabe o que tiña. Todo o que sei de ebanistería e de talla aprendino del», recoñece. O Goio espertou a paixón deste rapaz pola talla e a ebanistería. Súa nai é enfermeira e seu pai, fontaneiro e administrativo, ademais dun home «moi mañoso». «Víao traballando na casa e axudáballe, sempre me gustou traballar coas mans», asegura.

As novas andas do Rosario

E desa habilidade vive, especializado en arte sacro. Estes días anda apurado rematando as dúas andas de madeira de castaño que lle encargou a Confraría do Santísimo Rosario para as imaxes da Virxe e de San Xoán, na procesión do Encontro de Resurrección, que se celebra o domingo pola mañá, dende a igrexa de Santa María ata a praza Maior. Se pode escoller, Alejandro prefire a madeira de caoba: «Ten un acabado impresionante, a de castaño é moi dura, con moita veta, moi difícil de tallar e con moito desperdicio; iso si, a de caoba é máis cara, pero aprovéitase todo». Un metro cúbico de madeira de castaño anda entre 1.200 e 1.400 euros; se é de caoba chega a 3.000.

Este artesán da madeira (no catálogo galego do ramo é dos poucos que aparecen, se non o único, adicado á talla) afirma que todo o proceso de creación dunha anda é complexo (leva entre catro e dez meses, dependendo do tamaño): «Parto dun plano, un papel en branco, e empezo a dimensionar a parte arquitectónica, en función do que leva enriba; é distinto se vai unha imaxe ou dúas, se é para unha procesión de Paixón (as andas son máis escuras) ou de Resurrección (máis claras)... E despois está o deseño da ornamentación da talla».

O anterior encargo que atendeu levoulle nove meses. «Era a anda do Cristo de Resurrección, a segunda máis grande da Semana Santa de Viveiro (mide 4,40 metros de longo, 2,40 de ancho e case 1 de alto)», explica. As procesións que pasan pola Zapatería comportan unha dificultade engadida: «Preparei un modelo de pino e fomos dez ou doce unha noite de verán para ver se pasaba, se daba virado; fixemos o percorrido ao dereito e ao revés». Ata que verificaron que as dimensións se axeitaban.

En Chavín, case sen descanso

Alejandro, cofrade da Imandade das Sete Palabras, vai no camiño dos antigos mestres tallistas de Viveiro, como Fernández Rivera ou Juan Luis Otero e seu pai. «Gustaríame seguir a liña deles», confesa con modestia. O taller teno nos locais da vella escola obradoiro, en Chavín, onde aprendeu o oficio. «Practicamente dedícome só a traballos de Semana Santa», afirma. Aquí bota o día. Di que dende que entrou nesta nave perdeu a vida social e os amigos xa lle preguntan como andan os santos.

Alejandro Quelle Soto

30 anos

A cetrería, con aguias de Harris

A nave da escola obradoiro, situada na parroquia de Chavín, onde traballa

O único mestre tallista de Viveiro (e pode que de Galicia, xa case non quedan escolas onde formarse) aboga por conservar os elementos diferenciadores da Semana Santa de Viveiro, sen que iso impida evolucionar e renovar: «Provén da escola castelá, traída de alí polas ordes mendicantes dos franciscanos e dos dominicos. E o bonito e o singular é que leva andas, non tronos; é importante manter esa peculiaridade. Outras celebracións da Paixón, coma de Ferrol, son totalmente andaluzas, por influencia dos militares. Pero aquí é mellor facer os traballos na zona, e non o digo porque me adique a isto, que traelos de fóra, para manter ese estilo artístico propio».

«Neste pobo sempre houbo moi bos artistas e artesáns», constata Alejandro, firme partidario da creación dun museo de arte sacro: «Todo o que hai gardado nos claustros de San Francisco e nos desváns... Viveiro merece un museo». El tamén fixo algunha escultura (o cordeiro asado que vai cos apóstoles na Última Cea) e ten restaurado andas e imaxes, «pero o máis gratificante é crear algo novo». A este artista megalómano gustaríalle que lle encargaran un retablo grande, «porque integra a ornamentación coa arquitectutra, a policromía e o dourado...».

Afeccionado á cetrería

O tempo que lle queda libre, Alejandro invírteo no adestramento e coidado da súa parella de aguias de Harris, Alfa e Conan. De vez en cando, ata fai exhibicións coa moza, que ten un moucho de Virginia, Furbi, e un autillo africano de cara branca, Maxi. «É un hobby», suliña, que require moita atención. As rapaces necesitan voar todos os días, salvo no tempo da muda.

http://www.lavozdegalicia.es/amarina/2011/04/10/0003_201104X10C5991.htm